طراحی پوستر آیه 9 سوره حجر به خط ثلث و کوفی تزئینی

کفّار از روى تکبر و استهزاء خطاب می‌نمودند به پیغمبر اکرم و مى‌گفتند اى کسیکه بگمان خود کتابی که موجب تذکّر است بر او نازل شده به راستى و درستى تو دیوانه می‌باشى که چنین ادّعائى می‌نمائى و انتظار دارى که ما از تو قبول نمائیم؟
اگر راست میگوئى چرا ملائکه حامل وحى یا غیر آنها را نزد ما نمى‌آورى که تصدیق کنند قول تو را و موجب اطمینان ما شود بصدق دعوت تو لذا خداوند بآنها جواب فرموده که نزول ملائکه باید از روى حکمت و مصلحت باشد از قبیل آوردن وحى بر پیغمبر(صلّى اللّه علیه و آله و سلّم) یا آوردن عذاب بر قومیکه مستحقّ باشند و صلاح در مهلت دادن به آنها نباشد یا قبض روح کسی که اجلش رسیده باشد و امثال این ها نه فقط براى اطمینان خاطر کسانی که نظر در ادلّه معارف دینى ننمایند یا از باب عناد و لجاج منکر شوند و مصلحت در مهلت دادن به آنها باشد تا بتدریج مؤمن و منقاد شوند یا اولاد صلحائى از آنها به عمل آید یا استحقاقشان کامل گردد براى عذاب در هر حال بعد از نزول ملائکه مهلتى نیست و فعلا صلاح در مهلت دادن بآنها است چنانچه مرحوم قمّى(ره) نقل نموده که فرمود اگر نازل نمائیم ملائکه را مهلت داده نشوند و هلاک شوند و بعضى ما تنزل الملائکه بضم تا و رفع ملائکه قرائت نموده‌اند و باید خاطر پیغمبر اکرم و اهل ایمان مطمئن باشد که خداوند قرآنی را که کفّار مورد استهزاء قرار دادند تا روز قیامت حفظ خواهد فرمود از تغییر و تبدیل و زیاده و نقصان و کید اهل شرک و ابطال و هر آفت و خللى تا معجزه باقیه و حجّت بالغه الهیّه باشد بر خلق و کسى نتواند دستبردى در احکام آن بنماید به هیچ وجه از وجوه و باین جهت کلام بوجوه متعدده مؤکّد شده است و شیع جمع شیعه بمعناى تابع است و بر فرقه اطلاق می‌شود چون هر فرقه‌اى تابع پیغمبر یا امامى می‌باشند خداوند براى تسلی خاطر پیغمبر خود فرموده بتحقیق فرستادیم پیغمبرانى در فرقه‌هاى پیشینیان و کفّار ایشان را استهزاء نمودند و این عمل ناشایسته از آنها اختصاص بآن زمان‌ نداشت بلکه در این زمان هم ما وارد می‌کنیم و القاء می‌نمائیم این عمل را بقلب آنها تا استحقاقشان براى عقوبت کامل گردد چنانچه بعضى گفته‌اند و بنظر حقیر صحیح نیست چون خداوند کسى را وادار بکفر و معصیت نمی‌فرماید بلکه مراد آنست که چنانچه در امم سابقه ذکر الهى در دلهاى کفّار جاى گیر نمی‌شد و فقط موجب اتمام حجّت بر آنها بود در این زمان هم ما ذکر را وارد می‌نمائیم در دلهاى آنها فقط براى اتمام حجّت ولى ایمان نمى‌آورند.(تفسیر روان جاوید. جلد 3 صفحه 246)